Nú reynir á sjávarauðlindina.

Nú, þegar fyrir liggur að endurskipuleggja íslenskan sjávarútveg er sú spurning áleitin hvert arðururinn af auðlindinni eigi að renna. Verður þetta þannig að skuldsettur sjávarútvegur verði endurskipulagður fyrst og fremst með þarfir erlendra vogunarsjóða í huga. Eða á sjávarútvegurinn möguleika á að styrkja sig innanfrá og efla sig til frekari sóknar fyrir íslenska þjóð. Síðustu 10 árin hefur togskipaflotin elst, endurnýjun skip hefur verið það lítil að heildar meðalaldur hefur hækkað. Sáralítil uppbygging hefur verið í nýjum vinnslustöðvum. Það liggur fyrir að það er hægt að ná verulega meiri verðmætum út úr sjávarútvegi nú en verið hefur. Minn stóri ótti er sá að eigendur skulda sjávarútvegsins hugsi á öðrum nótum þ.e hvernig getum við náð að taka til okkar hámarks arði af skuldum sjávarútvegsins á sem stystum tíma. Þetta er því miður það sem gerist þegar fjarar undan sjálfstæðinu. Þá eru ákvarðanir teknar fyrst og fremst með tilliti til þarfa annarra en íslenskrar þjóðar.

20% þurfa ekki aðstoð