Hverful hamingja.

Ef kvótahamingju vísitala hefði verðið mæld síðustu ár hefði skorið sennilega hvergi verið hærri en í Vestmannaeyjum. En svona er hamingjan hverful. Á sama hátt ef vísitala um vitræna umræðu um kvótakerfið væri mæld, væri skorið ekki hátt. Ef við ættum að læra eitthvað af fortíðinni væri ágætt að rifja upp nokkur atriði. Eftir stöðuga hækkun á aflaheimildum frá árinu 1990 endaði verð á kílói á  þorski í 4.500 kr kílóið. Með þessi ofsalegu verðmæti í höndunum fóru útgerðamenn í bankann og slógu  lán útá. Sameiginlegt mat útgerðamann og bankamanna (þeirra sömu og komu okkur á hausinn) var að óhætt væri að lána miljarða í ómældum einingum með þessi verðmæti í höndunum.. Sumir keyptu þyrlu, banka, þotur og fl og fl. Allir þekkja framhaldið. En hvaða markaðslegar reglur giltu um viðskipti með aflaheimildir á þessum árum. Svarið er einfalt. Engar. Verðmyndunin varð til inni á kontór hjá LÍÚ. Ef borin eru saman viðskipti með verðmæti svo sem eins og ál og hlutabréf svo eitthvað sé nefnt er þess gætt að sem mesta sanngirni sé gætt milli kaupanda og seljanda og reglurnar séu gegnsæjar. Í fjögur ár hef ég ítrekað viljað og gert tilraunir til að ræða þennan þátt innan veggja sjálfstæðisflokksins. Það er skemmst frá því að segja að sú tilraun hefur með öllu mistekist. Eina umræðan sem er þar í boði er að íslenska kvótakerfið sé það besta í heimi. Ef einhverstaðar hefur verið slegin skjaldborg. Er það skjaldborg sjálfstæðisflokksins í kringum LÍÚ. Þetta er þyngra en tárum taki. Í garði sjálfstæðisflokksins er ekki jarðvegur til að ræða málefni sjávarútvegsins. Garðurinn er stútfullur af arfa sem á eftir að reita.     

Stefna kaupanda og seljanda